Σοφό: "Όποιος περιπλανιέται, δεν έχει απαραίτητα, χαθεί!"

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΙΓΚΡΑ 4


που δεν ονειρευτήκαμε ποτέ.

***

που δεν ονειρευτήκαμε ποτέ.

ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑΜΕ ΠΟΤΕ
Kάποια αβγά ποιημάτων μας, μοιάζουν κελύφη άδεια
και τα πετούμε αδίσταχτα στην άκρη του καιρού.
Κι εκείνα ανθίζουν, με τα χρόνια, ουρανούς,
τινάζουν δέσμες κρίνων,νύχτες τρυφερές κι ένα φεγγάρι
που δεν ονειρευτήκαμε ποτέ.

***

ΚΑΠΟΙΟ ΕΙΔΟΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ
Προτιμώ να γράφω για τις επισκέψεις, με τον πατέρα,
στο κουρείο του Πατσαντά και στο απέναντι ραφείο του Σόλωνα.
Τα καταστήματα αυτά είχαν πάντοτε μιαν οσμή ταξιδιού:
με το πλοίο, το Κύκνος, όταν το φερμουάρ της θάλασσας
άνοιγε, τινάζοντας δελφίνια που ώς την Αιδηψό μας συντροφεύαν.
Κι άλλοτε με το τρένο που ξεπερνούσε τους καπνούς του
κι έβλεπες τις τούμπες και τους γηλόφους
να σε χαιρετούν με λευκά ιδρωμένα μαντίλια.
Στο κουρείο οι βδέλες σε βαζάκια και το παραπαίδι
να σε σκουπίζει- το "με γεια" στα μισάνοιχτα δάχτυλα.
Κι ο ράφτης, με τον πετεινό στην ταμπέλα
και τους τριζάτους, σα λουστρίνια,του ταβανιού ανεμιστήρες.
Βρήκα προχτές τον κάλφα του- ογδοντάχρονο-"θα τακιμιάσω
με μια πέρδικα" μου'πε "αρκεί να ξέρει για τον Περικλή
Και το Χρυσούν Αιώνα".

***
Ο ΤΖΕΡΥ ΛΙΟΥΪΣ
Ο Τζέρυ Λιούις σημάδευε,αλληθωρίζοντας,το στόχο
κι απ'το φεγγίτη της παράγκας,εκεί στη Μεταμόρφωση,
έπεφτε μια αγριόπαπια.Το ΄λεγα στη Μαρία σε διάφορες
παραλλαγές-άλλωστε τί είναι αλήθεια απ'όσα θυμάσαι;-
μόνο μια γριά, στο απέναντι παλιό σπίτι με το γιούκο,
σα πλατάνι,"εδώ στην εκκλησία ήρθατε να
βγάλετε τα μάτια σας;" κραύγασε.Η αλήθεια είναι ότι δε βγάζαμε
τα μάτια μας.Παρίστανα απλώς τον Τζέρυ Λιούις
κι αλληθωρίζοντας πυροβόλησα,
με προτεταμένο το δείκτη,
τη γριά κι ερευνούσα τον ουρανό για την αγριόπαπια.

***
KAI KANEIΣ
Και κανείς δεν ξοδεύτηκε, σαν ένα κερί,
για την ερμηνεία ζητήματος λεπτού κι ουρανομήκους,
όπως το αλληλούϊα.

***

ΕΥΘΡΑΥΣΤΑ
Κι αν σας μιλώ με παραβολές,
είναι γιατί θεωρώ εύθραυστα τ'αστέρια.

***

γίνεται ο ίσκιος μας και μας ακολουθεί στις λεωφόρους
και τις γειτονιές,στο ίδιο μας το σπίτι μέσα,
¨"κοίτα τί ωραίο πορτρέτο θα γίνεις;"μας ψιθυρίζει,
δείχνοντάς μας τις φωτογραφίες στους τοίχους.
Ο θάνατος κάθεται στο τραπέζι μαζί μας,
τρώει από το πιάτο μας.
Στα γενέθλιά μας, μας εύχεται "Χρόνια πολλά"
και γελάει σαρδόνια.
Σχόλια
Lamprini Tisolmi τι να πω;.. εκπληκτη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
19 Ιουνίου στις 5:55 μ.μ.

***************


Αρχιφασίστα βασιλιά και κεφαλαιοκρατία".
Τραγουδούσε το ταξικό του μίσος,με κορόνα,εξ ου και το παρατσούκλι.
Η μάνα μου, μου'λεγε ότι παλιότερα,
όταν τους φιλοξένησαν στο χειμωνιάτικο,
μετρούσε με τον Πόπο, το γάτο, παραστάτη του,
τις λίρες που'βαζε στο εικόνισμα.Τον πρόλαβα κι εγώ,στις λαϊκές
να τσακώνεται για τα πολιτικά,ώσπου προχτές
βρήκα το γιο του το Νίκο "τον πήρε ο Θεός,96 ήταν,
δεν τον άφηνε λίγα χρόνια ακόμη,τί ήθελε,να μετράει
και να τραγουδάει-μόνο".

****

ΚΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ
Κάθε μου ποίημα,ένα παλίμψηστο.
Το πρώτο στρώμα είναι η βούληση ή η ματαιοδοξία
κι ακολουθεί το θέμα,μπορεί και να μην υπάρχει θέμα
ή να υφίσταται ως ράκος-δεν είναι απαραίτητο να το εννοήσεις
σαν πυρήνα.
Κι ύστερα έρχονται οι διορθώσεις.
Ένα "μήπως είναι καλύτερο έτσι;"ή "αυτό δεν ταιριάζει,εδώ".
Οι διορθώσεις ευδοκιμούν στο χώμα της ανασφάλειας και
της εύλογης αμφιβολίας.
Γιατί η σιγουριά γεννήθηκε
άπαξ
στη χώρα των βλακών και τίποτε δεν την κλονίζει.
Κάθε μου ποίημα είναι ένα φύλλο που στριφογυρίζει ο αέρας
κι αναρωτιέμαι,θα πέσει;δε θα πέσει;


Σκοτεινά έμβρυα πανηγύρεων,
γύφτικα
φεύγουν DATSUN.

****

ΑΣ ΚΑΠΝΙΣΟΥΜΕ
Ένα καιρό έγραφα με αυστηρό μέτρο και ομοιοκαταληξίες,
οι λέξεις μένανε καρφωμένες στο χαρτί-
έγραφα για τους Μαγγελάνους των μαχαλάδων
(ανακαλύπταμε καινούργιους εχθρούς για πετροπόλεμο)
σπάνιες ομοηχίες,το "ακριβών μας ενυπνίων" ταίριαζε
με το "ωραίος Ενδυμίων",λόγος ακριβός για το βασιλιά
που κοιμάται αιώνια στην αγκαλιά της Εκάτης.
Τα έχω χάσει
όλα αυτά τα ποιήματα.
Μόνον ένα τετράστιχο θυμάμαι
μια εξομολόγηση για κάποιον ερωτικό χωρισμό μου
-κουταμάρες πριν μάθω
τί είναι ο πραγματικός χωρισμός-μια εξομολόγηση στον άνθρωπο
που πυροβολούσε ταχύτερα απ'τον ίσκιο του.
Τον παρηγορητή μου.
Πιστεύω ότι θα βρω το Λούκυ-δίχως άλλο
θα τον κεράσω κόκα κόλα και τσιγάρο.
Πριν στο γιατί,φτάσω,με κείνη να χωρίσουμε,
ήρεμα και απλά θα μου μιλήσει:"Ας καπνίσουμε".
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)